In het kader van een gezond beheer van hun activiteiten kunnen de verzekeraars dankzij de segmentatietechniek* het premiebedrag, dat de verzekerde verschuldigd is, bepalen op basis van zijn/haar risicoprofiel. Op die manier kunnen zij de vastlegging en het behoud van een premieniveau waarborgen dat voor iedereen billijk is. De toegepaste criteria zijn segmentatiecriteria gekoppeld aan de tarifering.
Op grond van de aard van het voorgelegde risico kan de verzekeraar enkel onder bepaalde voorwaarden worden geacht de gevraagde dekking te aanvaarden of zelfs te weigeren. Een vertrouwensklimaat is bovendien noodzakelijk om iedere contractuele samenwerking te laten voortbestaan. Een verzekerde wiens vroegere gedrag mogelijkerwijs een impact kan hebben op dit gewettigde vertrouwen van de verzekeraar kan eveneens de gevraagde dekking geweigerd zien worden.
De toegepaste criteria tijdens dit onderzoek zijn segmentatiecriteria gekoppeld aan de aanvaarding.
De verzekeraar kan tot slot de verzekerde, die een gekarakteriseerd risico vertoont, ook “bewust maken – responsabiliseren” door een deel van het risico te laten rusten op de verzekerde. In dat opzicht zal de verzekeraar inspelen op de omvang van de aangeboden waarborg ten aanzien van bepaalde criteria die gekoppeld zijn aan de bijzondere aard van het risico. Bovendien kan het schadegeval zich al deels hebben voorgedaan op het moment dat de waarborg wordt afgesloten. In dat geval zal de gerealiseerde schade niet worden gedekt. Het betreft segmentatiecriteria die een impact hebben op de omvang van de waarborg.
De nieuwe wet betreffende de verzekeringen verplicht de verzekeraars tot transparantie op het vlak van segmentatie en dit om de consument te beschermen. De verzekeraars moeten voortaan de segmentatiecriteria die gekoppeld zijn aan de tarifering, aan de aanvaarding en deze met een impact op de omvang van de waarborg meedelen en motiveren. Deze verplichting heeft betrekking op de verzekeringscontracten die consumenten het vaakst afsluiten.
*Segmentatie is een techniek die een verzekeraar toelaat de risico's te klasseren volgens bepaalde criteria teneinde zijn tarief en/of de modaliteiten van de aangeboden waarborgen te bepalen.